Het is alweer even geleden en ik wil zo graag iedereen vertellen wat ons geboorteverhaal is. Het gevoel over mijn bevalling is: trots, enthousiasme, indrukwekkend, gelukzalig en super gaaf! Een gevoel waarvan ik merk dat maar weinig vrouwen dat met mij delen, velen kijken verbaasd wanneer ik enthousiast vertel over die bijzondere ervaring. Nog regelmatig heb ik flashbacks van die bijzondere nacht, dat geeft me een goed gevoel en een glimlach op mijn gezicht. Wat geeft deze bevalling mij veel zelfvertrouwen, zelfliefde en kracht.
Een goede reden om vast te leggen hoe ik het heb ervaren.
19 augustus 2017, de positieve zwangerschapstest! Wij mogen nog een keer ouders worden! Des te verder de zwangerschap vordert, des te meer last ik heb van ons eerste geboorteverhaal. Ik heb altijd veel vertrouwen in de natuur en mijn lichaam, qua gezondheidszorg bewandel ik liever eerst alternatieve wegen voor ik mij naar het reguliere pad beweeg. Medicatie gebruik ik alleen in uiterste nood, het liefst blijf ik zo dicht mogelijk bij de natuur.
Zo stond ik tegenover de bevalling bij kind nummer 1, lekker thuis, in bad en geen reden kunnen bedenken waarom dit anders zou lopen. Helaas braken mijn vliezen, zonder weeën en kwamen we vast in een medisch protocol. Ik wist van de geboortebeweging en mijn rechten. We hebben de afweging gemaakt voor wat meer stress zou geven, dus hebben we gekozen voor het volgen van het protocol.
Dus ben ik uiteindelijk naar het ziekenhuis gegaan, ingeleid, ruggenprik en heb ik tijdens het hele proces 5 verschillende setjes aan hulpverleners gezien die niet allemaal even goed mijn bevalplan hadden gelezen. Nu zijn er tijdens die bevalling geen ‘erge’ dingen gebeurt, maar ik voelde me nu wel erg kwetsbaar door dit proces. Een klein voorbeeld is dat wij geen vitamine K wouden toedienen, maar dit had mijn dochter al gekregen voor ik er erg in had, ook de navelstreng was al afgeklemd voor we die goed en wel hadden gekeken. Kleine dingen die het vertrouwen hadden geschaad, straks zou ik bij deze bevalling ook weer in het ziekenhuis belanden. Gaan er dan dingen gebeuren waar ik wel last van ga krijgen? Moet ik dan elke keer afstemmen met de nieuwe mensen en daarbij ben je ‘overgeleverd’ aan de dienstdoende verloskundige. Hoe ga ik dan loslaten en mijn gevoel volgen? Als ik voel dat ik op mijn hoede moet zijn…
Reden genoeg om te kiezen voor mijn fantastische doula Miriam. In eerste instantie dacht ik; dat heb ik niet nodig zo erg was de eerste bevalling niet, een doula is veel te duur. Achteraf gezien is het geld me zoveel meer dan waard! Door een gesprek met mijn hypnobirthing docent uit 2016 in contact gekomen met Miriam.
Met Miriam klikte het al snel, een warme persoonlijkheid met vergelijkbare humor, normen en waarden en vooral open en zonder oordeel. Haar doel is mij/ons mijn eigen kracht te laten vinden. In de tijd naar de geboorte toe stelt ze mooie vragen, deze zetten mij aan het denken, laten mij bij mijn angsten en onzekerheden komen. Hierdoor ga ik ook in gesprek met mijn verloskundigen en krijg een beter beeld van hun visie en ideeën. Ik krijg weer vertrouwen, vertrouwen in mezelf, hulpverleners, maar ook in de situatie, ik kan loslaten. Wetend, wanneer ik in het ziekenhuis terecht kom is Miriam ons vaste gezicht, helpt zij ons de regie te behouden en mij loslaten. Ik heb er zo langzamer hand weer zin in. De badbevalling, handsoff, thuis.
17 april ik breng de oudste naar bed, tijdens het voeden krijg ik harde buiken. Dat zegt me niet heel veel, want de afgelopen twee weken rommelt het al. Dus ik app nog even met Miriam en grap nog ‘nou, als dit zo doorgaat gebeurt er meer… net als eergisteren haha’.
Maar ik merk dat dit wat intenser is, dus ik blijf appen. Ook mijn man geef een seintje, actie. In bed liggen lukt me ook niet meer zo goed. Miriam vraagt of ik al heb getimed (oh ja… oeps niet aan gedacht) Ok, ik heb al iedere 2 a 4 minuten weeën en die duren ruim een minuut, het is begonnen. Ondertussen was ik ook met mijn man (beneden in de keuken) aan het appen, vol enthousiasme vraagt hij of hij al moet pompen. Sowieso al wel even de pannen afwassen, haha! Het bad komt in de keuken. Ik bel de verloskundige, de weeën zijn prima op te vangen, zittend, lopend al wiegend. Het lukt me tijdens een wee niet om te praten, maar wel om te ontspannen en concentreren.
Half 12 is de verloskundige er. Hoe ironisch; het is de waarneemster die ik niet heb gezien tijdens de zwangerschap. Ik moet lachen, meteen een onbekend gezicht. Het maakt me niet uit, Miriam is ons bekende gezicht. Daarbij is de verloskundige waarneemster bij een praktijk met een mooie visie dat is vast niet voor niets. Ze biedt meteen haar excuses aan, omdat ze had gelezen dat ik graag een bekend gezicht had bij de bevalling. In mijn geboorteplan leest ze dat ik het liefst een handsoff bevalling wil, zo min mogelijk medische handelingen etc. Dus ze vraagt uit wat mijn wensen zijn. Een mooie open houding, waarbij ze mij het gevoel geeft alles te doen wat ze kan om mij mijn droombevalling te geven. Ik geef aan dat ze mij best mag toucheren en het hartje luisteren voor haar proces. Toucheren vind ik niet erg en ik word blij van een verloskundige met vertrouwen in het proces. Daarbij ben ik na de bevalling ben ik wel benieuwd naar het cm-proces. Ik wou zelf geen centimeters van haar weten. Ik wil mezelf zoveel mogelijk op mijn gevoel laten varen, hoofd uit gevoel aan en daarbij zeggen centimeters ‘niks’.
23.15 uur we spreken af dat ik op de bank ga liggen en ze me daar toucheert, ze komt er niet goed bij, mijn handen onder mijn billen. Dus ik denk stiekem, oh dan ben ik nog niet zover… Achteraf gezien was ik 3cm, maar lag mijn baarmoedermond gewoon nog wat naar achteren. Het toucheren voelde pijnlijk, dus ik gaf aan dat ik wou stoppen. De verloskundige zei klaar te zijn, maar bleef in mij. Duidelijk geïrriteerd snauwde ik: dan moet je er ook uit. Geruststellend probeerde ze me te zeggen dat ze dat ging doen, maar ze voelde nog een randje dus kon ze me ook even strippen. WOEST was ik. Met felle ogen en een duidelijke stem zei ik iets in de trant van: NIKS der van. Dit is precies wat ik bedoel geen medische handelingen!! Ook geen routine, geen handjes helpen, niks, ik doe het zelf!
Met al haar beste bedoelingen leek ze geschrokken van mijn felheid en duidelijkheid.
Achteraf gezien is dit een belangrijk en mooi moment voor mijn proces geweest. Mijn angst vanuit de eerste bevalling heb ik zelf kunnen repareren. Een onbekende hulpverlener ging onbedoeld over mijn grens op een voor mij kwetsbaar moment en ik was alleen, mijn man in de keuken, Miriam nog onderweg. Daarbij was het ineens volkomen duidelijk voor de verloskundige met wat voor soort barende vrouw ze mocht werken.
Ze vroeg nog of ik wou dat ze bleef of dat ze rond 2 uur terug moest komen. Mijn reactie: nee, ga maar weg. Toen ze wegging kwam Miriam, vol adrenaline kon ik even stoom afblazen. Ik moest even weer schakelen, mijn proces vinden en weer een beetje van haar gaan houden.
Dus ik wou douchen, alleen, in een donkere badkamer met een kaarsje. Mijn man regelde het kaarsje, water en liep met me mee naar boven. Ik snauw wat naar mijn man, dat ik rust wil en hij dus wel weg kan gaan. Hij reageert nauwelijks en gaat heel rustig en stil op het randje van het bad zitten. Op het moment dat ik hem weg wil sturen overvalt het gevoel van liefde mij. Ik hoef dit niet alleen te doen, hij gaat me niet uit het oog verliezen en is er om mij te steunen, beschermen etc. Ik kom weer in mijn flow. Onder de douche lukt het me al snel niet meer te kunnen staan. We gaan naar beneden, verticale houdingen zijn niet te doen. Dit voelt zo heftig en intens, op handen en knieën is wat ik het prettigst vind. Ik probeer nog wat andere ‘hang’ houdingen, maar mijn lichaam is erg duidelijk. Op handen en knieën en anders niets. Waar ik bij de eerste mijn weeën herinner als golfbewegingen en ik goede herinneringen had aan het gevoel van de wee die wegebde had ik nu weeën in blokpatroon. Geen op- en afbouw te bekennen, ineens BAM heftig een ruime minuut en weer weg. Ook het ritme was er niet, de een duurde langer dan de ander en de ene keer zat er 30 seconden tussen en de ander keer ruim 2 minuten. Op handen en knieën, met mijn bovenlichaam op de bal en de rebozo-doek om mijn buik waarmee Miriam en mijn man mijn buik op tilden, dat was de manier.
Tijdens dat proces gebeurden er weer hilarische momenten, zo ging mijn man ook mijn buik ondersteunen. Maar dat is niet zijn dagelijkse bezigheid dus hij begint en wordt al snel afgesnauwd: “HARDER!!!”, waarop hij harder gaat trekken en krijgt te horen: “NIET ZO HARD JOH GEK!” Haha
Of het moment dat er een wee komt en ik voor de bank op de bal zit, de spanning in mijn lichaam bouwt zich op tot in mijn tenen, ik trek helemaal krom anders lukt het me niet. Als de wee weg is ontspan ik weer diep met mijn hele lichaam. Miriam zit naast me, geeft me light touch massages en zegt “Oh Maud je doet het zo goed!”. Waarop ik grap: “Oh dat is jammer, ik had gehoopt dat je nu zou zeggen als je dit en dit doet voel je er niks van.”
Mijn manier van omgaan met deze situatie is onder andere het maken van grappen en relativeren. Zo vervloek ik meerdere malen al die vrouwen in die hypnobirthing filmpjes die er zo ontspannen uit zien. Als je het mij op dat moment vraagt is dit echt niet ontspannend het doet gewoon pijn!
Er is 1 filmpje van mij gemaakt tijdens een wee, het ziet er precies zo uit als al die andere hypnobirthing vrouwen in filmpjes op you tube… serene rust en diepe ademhaling. Wauw! Ben ik dat? Wat een krachtige vrouw.
Om 2 uur is de verloskundige er weer, haar houding is voor mij perfect. Terwijl ik in de woonkamer bezig ben gaat ze aan de keukentafel zitten, ze zegt niets observeert en aanschouwt. Een kwartier later is er contact, ze vraagt zelfs aan Miriam of ze met me mag praten. Dat vond ik wel een mooi gebaar, ze is volop bezig met aansluiten en dit mijn proces te laten zijn, zo interpreteer ik het. Dus ik geef vriendelijk aan dat ze ook wel met mij mag praten. Ze vraagt of ze naar het hartje mag luisteren, dat mag. Ik geef aan dat ze wel mag toucheren, maar ik nergens heen ga. Ik kan rugligging helemaal niet hebben, dus ik blijf op handen en knieën. Dit vind ze goed, ze gaat achter me zitten.
Het volgende hilarische moment vindt plaats. Zo’n twee jaar in het vak heeft ze waarschijnlijk alleen maar vrouwen getoucheerd die op hun rug liggen, dus toen ze wou beginnen moest ze eerst stoppen en waarschijnlijk nadenken over de anatomie van het kind op de kop. Terwijl ze dit bedacht en haar handelen stopte, legde ze onbewust haar vingers op mijn clitoris… Op dat moment had ik geen weeën, dus ik denk… Euh? Ik heb het e.e.a. gelezen over orgasmes als pijnbestrijding, maar om dit nou op eigen initiatief te doen… Dus ik zeg: hallo, je zit te hoog. Dat is mijn clitoris. Oeps haha
Achteraf gezien was ik toen 5 cm, maar de verloskundige geeft aan dat ze dit niet heel goed heeft kunnen voelen doordat mijn spieren zo gespannen waren bij het op handen en knieën zitten. Er wordt mij gevraagd wat ik wil. Het enige wat ik op dat moment wil is in bad. Ik hoor dat Miriam dit aan de verloskundige vraagt en denk: Probeer me maar eens tegen te houden. Maar ze vindt alles prima
Toen kwam het punt dat ik het echt niet meer leuk vond. Ik had al eens gezien en gehoord dat veel barende vrouwen op het punt komen dat ze niet meer willen tegen het einde. Maar ik wist het niet zeker, want ik wist mijn cm niet. Dus ik zei dingen als: “jongens het is echt niet meer leuk! Waarom wil ik nou weer thuis bevallen in bad? Dit is gewoon niet leuk, kutfilmpjes op internet! Als ik nu niet op dat punt zit dat het bijna klaar is, maar ik nog 5 cm moet dan doe ik niet meer”. Aangezien niemand wist waar ik was, kreeg ik alleen maar bemoedigende, liefdevolle glimlachen te zien. Zucht… weer terug naar mijn lichaam en mijn gevoel.
Ik voelde dat mijn weeën anders werden en mijn ademhaling veranderde. De rustige ademhaling was niet fijn meer, ik ging erbij kreunen/grommen een diep geluid wat ik niet kon veranderen. De verloskundige vroeg of ik persdrang kreeg. Nog niet hard genoeg, maar ik voel zeker wel druk naar onderen. Ik merkte dat ze spullen ging klaar leggen en wat drukker werd. Martijn werd meerdere malen gevraagd of hij de kruiken al had opgehaald… Toen dacht ik: HA, ik ben er bijna J En ik had er weer zin in! eens voelen hoe dit voelt. Ze vroeg of ze nog eens mocht toucheren, om 3.10 uur was ik kennelijk 7cm met een randje. De verloskundig gaat even de ruimte uit om de kraamzorg te bellen. Nathalie, mijn kraamverzorgster van de eerste. Ik had haar al geappt eerder die avond, ze wou heel graag bij een badbevalling zijn. Terwijl de verloskundige in de garage staat gaat mijn proces verder. Met mijn ogen gesloten, mijn handen op mijn vagina, voelend wat er gebeurt, mijn dochter uitnodigen om te komen, lig ik de weeën op te vangen. De druk wordt groter en dan voel ik ineens de vruchtzak uit mijn vagina komen. Opgewonden roep ik “Ja! Ik voel haar!” WAUW! Wat een gevoel, de vruchtzak nog compleet intact, een soort ruwe ballon, heel bijzonder. En dan gaat hij helemaal terug, het geboortekanaal in. Mijn eerste gedachte was: “Nee, moet ik nu alles opnieuw doen?!” Maar dan snel denk ik: “Maud, dit is wat je lichaam doet. Die weet heel goed hoe dit moet. Relax”. De volgende wee komt hij weer en dan… POEF hij knapt, ik voel de druk van het vruchtwater langs mijn benen. De volgende wee komt ze, ik voel haar hoofd. Ik druk mee, de J-ademhaling is het, ontspannen bovenlichaam en heel veel druk op de onderkant. De verloskundige springt op uit haar stoel: “Even wachten!” Hoewel ik zelf ook wel was gestopt, vond ik dit prima. Het koppie even laten staan. Meteen daarop weer een wee, ik keek mijn verloskundige even aan en ze zei: “Als je weer wat voelt pers maar gewoon mee”. Dus dat doe ik… Teske werd gelanceerd het water in, gelukkig was de navelstreng er, dan was ze makkelijk terug te vinden haha.
Nathalie de kraamverzorgster was te laat, ze kwam binnen toen ik op een matras op de keukentafel lag. Ook een grappig fenomeen, geen gigantisch bed beneden, gewoon een matrasje op de keukentafel, daar krijg je leuke foto’s van.
Ook voor mijn verloskundige heb ik warm en fuzzy feelings. Ik vind het bijzonder knap dat je zo vroeg in je carrière al zoveel los kunt laten, de bevalling kunt begeleiden op de informatie die je ziet aan de barende vrouw. Ze moest en ging compleet buiten haar comfortzone. Achteraf gezien zei ze wel dat ze normaal altijd alles netjes klaar had liggen, maar daar had ze nu geen tijd voor. Daarbij had ze de dag ervoor een bevalling begeleid waarbij het kindje vast had gezeten met het schouderblad en nu was ze bij ons. Geen/weinig zicht op wat er gebeurde en een vrouw die haar op afstand hield. Een nacht om nooit te vergeten voor mij en ik hoop ook voor haar.
Om 7 uur werd de oudste wakker, de eerste nacht van die week doorgeslapen.
De foto uit deze blog mag niet zonder toestemming (her)gebruikt worden, ook niet met naamsvermelding van de fotograaf!
